По борбата со Лајмската болест, Бела Хадид се врати на модната писта во Париз.
28-годишниот супермодел самоуверено чекореше на ревијата на Сен Лоран која се одржа во близина на Ајфеловата кула. Бела носеше проѕирен мантил од колекцијата лето 2026 година Антони Вакарело за францускиот моден бренд.
Деновиве Бела повеќепати беше „уловена“ низ Градот на љубовта и светлината.
Само неколку дена претходно, нејзината мајка, Јоланда Хадид, сподели емотивни фотографии од Бела во болнички кревет, кои ги документираат нејзините тешки здравствени моменти.
Бела уште од 2013 година се бори со хроничната форма на болеста, а во јавноста ретко зборуваше за својата состојба. Сепак, последните фотографии и пораки споделени од неа и нејзината мајка го потресоа светот.
Јоланда и самата страда од Лајмска болест, но вели дека нејзината болка е неспоредлива со гледањето на ќерка ѝ како страда. Еве го нејзиниот пост заедно со фотографии од хоспитализацијата на Бела:
Како што ќе забележите, гледајќи ја Бела како тивко се бори, ме допре на најдлабокото ниво на безнадежноста.
Невидливата попреченост на хроничната невролошка Лајмска болест е тешко да се објасни или разбере од кој било.
Се обидувам да бидам пример низ искуството со Лајмската болест, но мојата сопствена болка не може да се спореди со тоа да гледам како моето дете страда.
По многу години престанав да ја споделувам мојата лична приказна затоа што ми требаше енергетски пресврт, време да се фокусирам на сопственото оздравување, наместо да ги апсорбирам мислењата на другите луѓе за моето патување.
Сепак, јас сум одговорна за моето здравје и по петнаесет години потрага низ светот, сè уште сум решена да најдам лек кој ќе биде достапен за сите.
Се надевам дека наскоро ќе споделам што сме научиле и каде сме биле со вас и со нашата заедница на Лајмска болест, штом лабораториските резултати ќе ја покажат нашата победа.
До мојата убава Белита:
Ти си неуморна и храбра. Ниту едно дете не треба да страда во своето тело со неизлечива хронична болест. Се восхитувам на твојата храброст и твојата подготвеност да се бориш за твоето здравје и покрај неуспешните протоколи и безбројните препреки со кои се соочи.
Едноставно нема доволно големи зборови за темнината, болката и непознатиот пекол низ кој помина од твојата дијагноза во 2013 година. Не живееше вистински, туку научи како да постоиш во затворот на твојот сопствен парализиран ум.
Толку сум горда на тоа каков борец си. Не си сама, ветувам дека ти го чувам грбот на секој чекор, без разлика колку долго ќе трае ова.
Се бореше со уште еден месец третмани и знам дека Бог е добар, чудата се случуваат секој ден. Се молам за твоето брзо оздравување, љубов моја.
Оваа болест нè падна на колена, но секогаш повторно стануваме. Ќе продолжиме да се бориме за подобри денови заедно.
Толку многу те сакам, моја непокорна, Воинке.
