Текстот на Бразилецот Рафаел Зохлер ќе ве замисли и ќе ви покаже колку е голема љубовта на татковците кон нивните деца.
Во него, тој раскажува за татко си, кој додека бил на смртна постела му напишал по едно писмо за секој важен животен момент. На секое писмо имало по една реченица која го опишувала моментот кога тоа треба да биде отворено, а внатре се криеле скапоцени мудрости.
Вреди да одделите време за да го прочитате неговиот текст, кој веројатно ќе ве трогне до солзи:
Кога ќе ме нема
Смртта е секогаш изненадување. Никој не ја очекува. Ниту пациентите со неизлечиви болести не мислат дека ќе умрат за ден или два. Или можеби следната недела.
Никогаш не сме подготвени. Никогаш не е вистинското време. Кога ќе дојде времето, нема да ги имаш направено сите работи кои си сакал да ги направиш. Крајот секогаш доаѓа како изненадување и е многу тажен момент за вдовиците, а горчлив за децата кои не разбираат што навистина е погреб (Фала Богу).
Не беше поразлично ни со мојот татко. Всушност, неговата смрт беше уште понеочекувана. Почина на 27 години. На истата возраст заминаа и на неколку славни музичари. Беше млад. Премногу млад. Татко ми не беше музичар, ниту позната личност. Ракот не ја одбира својата жртва. Замина кога јас бев премногу млад и научив што е погреб поради него. Имав осум и пол години, и бев доволно зрел за да ми недостига до крајот на животот. Да умреше порано, немаше да имам спомени. Немаше да чувствувам болка. Но, исто така немаше да имам татко во мојот живот. А јас имав татко.
Имав татко кој беше строг и забавен истовремено. Некој кој ќе кажеше шега пред да ме казни. На тој начин, јас не се чувствував премногу лошо. Некој кој ме бакнуваше на челото пред да заспијам. Навика која им ја предадов и на моите деца. Некој кој ме принудуваше да навивам за неговиот омилен фудбалски тим и кој ми ги објаснуваше нештата подобро од мајка ми. Знаете ли што значи тоа? Мора да ти недостига татко како него.
Никогаш не ми кажа дека ќе умре. Дури ни кога лежеше во болничкиот кревет со цевки насекаде околу него, не кажа ни збор. Татко ми правеше планови за следната година и покрај тоа што знаеше дека нема да биде тука ни следниот месец. Следната година ќе одиме на рибарење, ќе патуваме, ќе посетиме места на кои никогаш не сме биле. Следната година ќе биде неверојатна година. Го живеевме истиот сон.
Верувам, всушност убеден сум, дека тој мислеше дека ова ќе му донесе среќа. Тој беше суеверен човек. Со мислењето на иднината тој ја одржуваше надежта жива. Тој ме натера да се смеам до самиот крај. Знаеше што доаѓа. И не ми кажа. Не ме виде како плачам.
И одеднаш, следната година заврши уште пред да започне.
Мајка ми ме зеде од училиште и отидовме на болница. Докторот ни ја соопшти веста со целата нежност која докторите ја губат во текот на годините. Мајка ми плачеше. Таа имаше мала надеж. Како што реков и претходно, сите ја имаме. Јас се чувствував предаден. Што значи тоа? Не беше ли ова обична болест, од оние кои докторите можат да ги излечат со инјекција? Те мразев тато. Се чувствував предаден. Врескав од бес во болницата додека не сфатив дека татко ми повеќе не е тука за да ме казни. Плачев.
Потоа, татко ми повторно ми стана татко. Една медицинска сестра дојде да ме утеши со кутија за чевли под рака. Кутијата беше полна со запечатени пликови со реченици на местото каде што треба да стои адресата. Не можев точно да разберам што се случува. Тогаш, сестрата ми подаде едно писмо. Единственото писмо кое не беше во кутијата.
„Татко ти ме замоли да ти го дадам ова писмо. Цела недела ти ги пишуваше овие и сакаше да ги прочиташ. Биди силен“ – ми рече сестрата, држејќи ме.
На пликот пишуваше „КОГА ЌЕ МЕ НЕМА“. Го отворив.
Сине,
ако го читаш ова, значи сум мртов. Жалам. Знаев дека ќе умрам.
Не сакав да ти кажам што ќе се случи, не сакав да те видам како плачеш. Па, по сè изгледа успеав. Мислам дека човек кој е пред умирање има право да се однесува по малку себично.
Како што гледаш, има уште многу нешта на коишто треба да те научам. Бидејќи ти не знаеш ни трошка за што било. Затоа ти ги напишав овие писма. Не смееш да ги отвориш пред да дојде вистинскиот момент, ОК? Тоа е нашиот договор.
Те сакам. Грижи се за мама. Ти си мажот во куќата сега.
Те сака тато.
П.С. Не ѝ напишав писма на мајка ти. Таа го доби мојот автомобил.
Престанав да плачам заради неговиот лош ракопис. Печатењето не беше лесно тогаш. Неговиот грд ракопис, кој едвај го читав, ме смири. Ме насмеа. Таков беше татко ми. Како шегата пред казна.
Таа кутија стана најважното нешто на светот за мене. Ѝ кажав на мајка ми да не ја отвора. Тие писма се мои и никој не смее да ги чита. Ги знаев сите животни ситуации напишани на писмата напамет. Но, требаше да помине време за да стигнам до тие моменти. А јас заборавив на тоа.
По седум години, откако се преселивме на ново место, јас немав претстава каде ја ставив кутијата. Не можев да се сетам. А кога не можеме да се сетиме на нешто, обично не ни е гајле за него.
И тогаш се случи. Моите тинејџерски години и новото момче на мајка ми го предизвикаа она што татко ми го претчувствуваше години претходно. Мајка ми имаше неколку партнери и јас секогаш ја разбирав. Никогаш не се премажи. Не знам зошто, но сакам да верувам дека татко ми беше љубовта на нејзиниот живот. Но, новиот партнер беше ништожен. Сметав дека се понижува себеси состанувајќи се со него. Тој не ја почитуваше. Таа заслужуваше многу повеќе од некој кој го сретнала во крчма.
Сè уште се сеќавам на шлаканицата која ја добив од неа кога го изговорив зборот „крчма“. Признавам дека ја заслужив. Го научив тоа во текот на годините. Во тоа време, додека кожата ми гореше од шлаканицата, се сетив на кутијата и на писмата. Се сетив на едно конкретно писмо, на кое пишуваше: „КОГА ЌЕ ИМАШ НАЈЛОШАТА КАРАНИЦА СО МАМА“.
Направив хаос во спалната соба за да ја пронајдам кутијата, а тоа ми донесе уште една шлаканица по лицето. Ја пронајдов кутијата во куфер кој стоеше над плакарот. Заборавена. Пребарав по писмата и сфатив дека сум заборавил да го отворам „КОГА ЌЕ ТИ СЕ СЛУЧИ ПРВИОТ БАКНЕЖ“. Се мразев себеси поради тоа и одлучив дека тоа ќе биде следното писмо што ќе го отворам. „КОГА ЌЕ ЈА ИЗГУБИШ НЕВИНОСТА“ беше веднаш по него во пакувањето, писмо кое се надевав дека ќе го отворам наскоро. На крајот, го најдов она што го барав.
Сега извини ѝ се.
Не знам за што сте се карале, ниту пак кој е во право. Но, ја познавам мајка ти. Кротко извинување е најдобриот начин за да го надминете ова. Зборувам за извинување на коленици.
Таа ти е мајка, дете. Те сака повеќе од што било на овој свет. Знаеш ли дека таа се породи природно само затоа што некој ѝ рече дека тоа е најдобро за тебе. Дали некогаш си видел жена која раѓа? Дали ти е потребен поголем доказ за нејзината љубов?
Извини се. Таа ќе ти опрости.
Те сака, тато.
Татко ми не беше голем писател, само обичен банкарски службеник. Но, неговите зборови имаа големо влијание на мене. Тоа беа зборови кои носеа многу повеќе мудрост од мудроста собрана во сите мои тогашни 15 години.
Истрчав кон собата на мајка ми и ја отворив вратата. Плачев кога таа ја сврти главата за да ме погледне в очи. И таа плачеше. Не се сеќавам дали ми се развика. Веројатно рече нешто како: „Што сакаш?“ Се сеќавам дека чекорев кон неа, држејќи го писмото што ми го напиша татко ми. Ја гушкав додека рацете ја туткаа старата хартија. И таа ме гушна и двајцата стоевме во тишина.
Писмото од татко ми ја насмеа неколку минути подоцна. Се смиривме и малку позборувавме за него. Ми кажуваше за некои од неговите најексцентрични навики, како јадењето салама со јаготки. На некој начин чувствував дека тој стои покрај нас. Јас, мајка ми и хартијата од татко ми, делче кое го остави за нас, на парче хартија. Чувството беше прекрасно.
Не помина долго време пред да го прочитам „КОГА ЌЕ ЈА ИЗГУБИШ НЕВИНОСТА“.
Честитки сине,
Не грижи се, со текот на времето станува подобро. Секогаш е ужасно првиот пат. Мојот прв пат беше со грда женска... која беше проститутка.
Најмногу се плашам да не ја прашаш мајка ти што е тоа невиност откако ќе прочиташ што пишува во писмото. Или уште полошо, се плашам да не прочиташ што сум ти напишал без да знаеш што е тоа самозадоволување (знаеш што е тоа, нели?). Но, тоа не е моја работа.
Те сака, тато.
Татко ми ме следеше низ целиот мој живот. Тој беше со мене иако не беше до мене. Неговите зборови го направија она што никој друг не можеше – ми дадоа сила да надминам безброј предизвици во мојот живот. Секогаш наоѓаше начин да ме насмее кога нештата беа сурови или да ми го исчисти мозокот во моментите на лутина.
Писмото „КОГА ЌЕ СЕ ОЖЕНИШ“ навистина ме разнежни. Но, не толку многу колку „КОГА ЌЕ СТАНЕШ ТАТКО“.
Сега ќе разбереш како изгледа вистинската љубов сине. Ќе сфатиш колку многу ја сакаш, но вистинската љубов е она што ќе го почувствуваш кон тоа мало човече таму. Не знам дали е момче или девојче. Јас сум само труп, а не претскажувач на иднината.
Забавувај се. Времето сега ќе започне да ти лета, па најди начин да бидеш присутен. Не пропуштај ни еден момент, тие никогаш нема да се повторат. Менувај пелени, бањај го бебето, биди пример за тоа дете. Мислам дека имаш сè што е потребно за да бидеш неверојатен татко, исто како мене.
Најболното писмо кое го прочитав во животот беше исто така и најкраткото кое татко ми го напиша. Додека ги пишувал тие четири збора, верувам дека страдал исто толку колку и јас додека го преживував тој момент. Помина доста време, но на крајот го отворив „КОГА МАЈКА ТИ ЌЕ ЈА НЕМА“.
Таа е моја сега.
Шега. Тажен кловн кој ја криеше својата тага со насмевката од шминка. Тоа беше единственото писмо кое не ме насмеа, но можев да сфатам зошто.
Секогаш се придржував кон договорот кој го имавме со татко ми. Никогаш не ги читав писмата предвреме. Со исклучок на едно „КОГА ЌЕ СФАТИШ ДЕКА СИ ГЕЈ“. Бидејќи знаев дека никогаш нема да стигнам до него, одлучив да го прочитам. Тоа се покажа како едно од најсмешните писма.
Што да кажам? Мило ми е што сум мртов.
Не, шегата настрана. Додека бев полумртов сфатив дека премногу се грижиме за нешта кои не се воопшто важни. Мислиш ли дека тоа менува нешто?
Не биди смешен. Биди среќен.
Секогаш со нетрпение го очекував следниот момент. Следното писмо. Следната лекција на која ќе ме научи татко ми. Неверојатно е на што може 27-годишен маж да научи 85-годишен старец како мене.
Сега, додека лежам во болничкиот кревет, со цевки во мојот нос и во моето грло, благодарение на проклетиот рак, минувам со прстите по единственото писмо кое не го отворив. Реченицата „КОГА ЌЕ ДОЈДЕ ТВОЕТО ВРЕМЕ“ едвај се чита на пликот.
Не сакам да го отворам. Се плашам. Не сакам да верувам дека моето време наближува. Тоа се вика надеж, знаете? Никој не верува дека ќе умре.
Вдишувам длабоко и го отворам пликот.
Здраво сине. Се надевам дека си старец сега.
Знаеш, ова писмо беше најлесно за пишување и прво кое го напишав. Тоа беше писмото кое ме ослободи од болката дека ќе те изгубам. Мислам дека умот ти се разбиструва кога си толку блиску до крајот. Полесно е да зборуваш за тоа.
Во моите последни денови, размислував за животот кој го живеев. Имав краток живот, но многу среќен. Ти бев татко тебе и сопруг на мајка ти. Што друго би можел да посакам? Тоа ми даваше мир. Сега ти направи го истото.
Мојот совет за тебе: Не мора да се плашиш.
P.S. Ми недостигаш.
