Есејот на Реган Лонг за драгоцените моменти со децата ќе ве освои и разнежни.
Денес бев на работ на трпението и единствено мислев на тоа да издвојам неколку моменти само за себе, но откако ти брзо заспа на моите гради, стоев пред лесна одлука, иако многу работи чекаа на мене.
Јас те држев тебе.
Ќе ја редев машината за миење и ќе миев зашто мијалникот беше преполн.
Но, наместо тоа, јас те држев тебе.
Ќе ги диплев алиштата кои седеа во машината за сушење. И ќе ги преперував алиштата кои останаа неспружени преку ноќ.
Но, наместо тоа, те држев тебе.
Ќе одговарав на неколку електронски пораки од работа и на неколку пропуштени повици на кои требаше да вратам во изминативе 72 часа.
Но, наместо тоа, јас те држев тебе.
Ќе ги собирав со правосмукалката сите тие раздробени мини житарки кои ти ненамерно ги истури низ дневната соба и скалилата, а исто така ќе ги собирав и играчките кои беа расфрлени во секоја соба освен во собата за играње.
Но, наместо тоа, јас те држев тебе.
Ќе правев вечера и ќе ја разгледував пристигнатата пошта која стои на шанкот од понеделникот.
Но, наместо тоа, јас те држев тебе.
Ќе те носев горе и ќе те легнував во спалната соба, бидејќи бев сигурна дека нема да се разбудиш. Можеби ќе ти беше поудобно во твојот кревет?
Но, наместо тоа, јас те држев тебе.
Знаеш, твоите мали нозе веќе висат од столицата, а мене ми се чини како да беше вчера кога твоите мали прсти се одмараа на мојот стомак.
Твоите мали издишувања и слатките раце паѓаа толку совршено околу мене, а наскоро ќе претпочиташ да се растегнуваш во твојот детски кревет.
Испаѓа дека плановите кои ги имав за овој момент нема да го постигнат она што го имам во рацете.
Го пронајдов моето спокојство и мојот мир токму тука, во овој момент, поради една лесна одлука...
Јас те држев тебе.
