Жена со писмо до сосетката апелира луѓето да не бидат глуви на семејното насилство

Драга сосетке,

Јас сум. Девојката од другата страна на твоите ѕидови. Онаа која се јави на 911 во 2.30 часот синоќа.

Онаа која те слушна како врескаш додека твојот алкохолизиран сопруг ти се дереше во бес под дејство на алкохол.

Јас сум онаа која ѝ кажа на полицијата дека имаш 5 деца. Посакувам да знаеше дека го ставам увото на ѕидот кога ти врескаш. Не ми е гајле за што се дерете, загрижена сум дека вашите деца се присутни, се грижам дека тие се малтретирани, се грижам дека тие се исплашени, се грижам дека овој пат... тој ќе ве убие. Срцето ми се кине кога ќе ги сретнам твоите плашливи деца на паркингот. Им покажувам љубезност со гласот на моите поздрави, знаејќи дека нивните очи никогаш нема да престанат да гледаат во земјата за да го пресретнат мојот поглед.

Посакувам да знаеше дека се молам за вас преку овие ѕидови и се молам да добиеш храброст да заминеш. Сакам да знаеш дека не жалам што се јавив. Не чувствувам ни трошка грижа на совест што ја прекинав вашата домашна кавга и би го направила тоа повторно без размислување. НЕ Е ОК.

Како личност која преживеала семејно насилство, срцето ми се стега секогаш кога ќе слушнам врескање од соседната врата. Имам добиено шлаканица пред пријателите на оној кој ме малтретираше, бев давена во трговски центар, ми се имаше дерено пред неговото семејство... и никој никогаш не се вмеша. Сакам луѓето да знаат дека треба да се вмешаат и да преземат мерки. Тоа НЕ се ситуации кога треба „да си ја гледаш работата“. Многу жртви се молат некој да ги слушне нивните вресоци и да им помогне. Биди таа личност. Твојата постапка може да спаси живот, или во најмала мера, ќе ѝ даде до знаење на жртвата дека не е сама, дека тоа не е во ред и дека некој конечно го слушнал нејзиниот плач.

Искрено,

Јас