Драга мамо,
Деновите само продолжуваат и секогаш изгледаат исто, рамни и нормални.
„А што мислиш со тоа?“, ќе ме прашаш. Мислам, емоциите се изгубени во редовен тек на времето, во дневноста. Во сферата, која создава среќа и несреќа, онаа која може да те направи среќен, но во ист момент и тажен.
Се сеќаваш на денот кога сум се родила, мамо? Посакувам да можев да се вратам во тој момент и да би можела да те видам како си се чувствувала ти.
Би сакала да можев да го видам чувството и стравот со кој си ме чувала. Сакам да мислам на тоа како мелодија, слатка и искрена, која го придружуваше движењето на телата, твоето и моето. Еден звук, твојот глас, го слушав без разбирање. Доста ми беше тоа, остатокот беше само дим кој брзо исчезнуваше.
И мамо, којзнае дали ти дозволував да одмараш навечер? Никогаш не те прашав. Изгледа нема време да се стигне до центарот на емоциите, до сеќавањата.
Еден цвет, за да расте, не му треба прав, затоа што ќе го разнесе ветрот. Како и да е, сепак, некогаш мора да го тргнеме и ние. Не секогаш, доволно е понекогаш да го направиме тоа.
A милоста, колку пати си го имала тоа чувство? Кога прв пат сум паднала на земја, на прво колено кое во ист миг станало изгребано и моето лице кое секогаш било црвено? Па можеби и мојот прв ден на училиште. Се сеќавам и на таа емоција. Мојот страв, беше една обврска, една промена. А твојот, што беше?
Твојот парфем, се сеќавам добро на тоа, сè уште го доживувам. Убавината на твоето лице и твоите знаци, ризикува ароктична суштина. Размислувам на тоа, знаеш, за твоето да бидеш жена.
Жена-Кралица. Жена која секогаш и до ден-денес се грижи за мене. Твоето привлекување беше да ги заменуваш моите мисли. Колку е убаво кога ве гледам со тато, мамо. Пресреќна сум што имам родители како вас. Родители кои секогаш ми помагаат и секогаш прават сè за ништо да не ми фали.
Се сеќавам на секој момент поминат со тебе, и со целото семејство. Знај, благодарна ви сум што имаме фамилија како нашата...
И ете, за миг, времето помина. Пораснав доволно голема за да седнам и да ги пишувам моите емоции кои долго време сакам да ги напишам, но немам сила. Имаше моменти во кои не секогашги слушав твоите совети, кои беа твоја заштита. Сакав да си ги победам страните, да го искушам животот. Тешко е, знаеш, да пораснеш и да го забодеш носот. Но тоа е единствениот начин, на пример морските бранови, ако не застанеш пред нив, не можеш да ги видиш, нема да ја имаш таа сила.
Плачев за љубов која никогаш не почнала, лажна и погрешна... Се обидов да ја земам секоја можност што ми ја понуди животот, плачев и се смеев. А ти, ти секогаш беше до мене. Твоето тивко присуство помогна да пораснат моите соништа.
Никогаш не си ми зборувала за тоа, но знам дека размислуваш и ти. И можеби ти можеш да ми помогнеш. Но, не мамо, не треба. Вредностите се транспортирани со пример, децата градат начини и се качуваат со пречки. Навистина е тешко во качување, но кога си тренирана, полесно е.
Тврдоглавa сум, но ги постигнувам моите цели. Не беше лесно, признавам. Но, јас постигнав. И знаеш што? Без твојата помош не би успеала, затоа што ти ме научи дека не треба да се предавам на никого.
Мамо, навистина сакам да знам дали си горда на мене, ги разочарав твоите очекувања или те изненадив?
Ѕвездите знаат дека на една ќерка секогаш ѝ треба мајка ѝ и кога станува возрасна. Потребите се препратуваат, чувствувам дека треба да се грижам за тебе, како што и ти се грижиш за мене, во тишина.
Еволуцијата на бесплатна врска во воздухот, музиката која ја слушаме само ние, сето тоа е само среќа.
Мамо, можеш ли да видиш дека деновите не се исти? Патеката што ја направивме е посебна. Пораснавме заедно.
Мамо, ако ги прочиташ овие зборови (а сигурна сум дека тоа ќе го направиш во ист момент, затоа што знаеш дека пишувам за тебе), сигурно ќе вредат.
Јас сум секогаш овде за тебе, исто како и ти. Среќна сум што имам мајка како тебе, едноставна и полна со емоции. Те сакам!
Текстот е напишан од читателка на Фемина за нејзината мајка.
