Мал борец: 2-годишно момче без бутни коски не дозволува хендикепот да му застане на патот и оди самостојно
Момче родено без бутни коски ги надмина очекувањата на докторите кои прогнозирале дека никогаш нема да оди и се движи самостојно на само 2-годишна возраст.
Челзи, мајката на малиот Чарли, вели дека тој не дозволува хендикепот да му застане на патот и една по една ги совладува сите пречки поставени пред него. Таа е убедена дека тој во иднина ќе може да прави сè што ќе посака.
Чарли бил посвоен кога имал два и пол месеци. Претходно, тој бил сместен во болница која се грижела за него од неговото раѓање. Бидејќи бил роден без бутни коски, а мајка му била алкохоличарка, на Челзи ѝ било кажано дека тој никогаш нема да оди и дека можеби ќе има фетален алкохолен синдром. Со три мали деца дома, на почетокот таа се плашела да го посвои.
Решавачки момент за неа бил кога видела апел за помош на Facebook, во кој се велело дека поради недостиг на место момчето мора веднаш да биде испишано од болница.
Сега, две години по посвојувањето, Чарли е среќно дете кое трча со своите врсници, браќа и сестри и обожава да плива.
Видео
Неговата мајка ја раскажа својата животна приказна за да им порача на други родители кои имаат деца со хендикеп да разговараат со своите деца и да не се срамат од нив кога луѓето им поставуваат прашања.
Мислам дека е невозможно да си замислиш во што се впушташ кога ќе станеш згрижувачки родител. Она што мислевме дека го посакуваме е здраво бебе. Веќе имавме две наши биолошки деца, ќерка и син со аутизам. Планиравме набрзо да посвоиме и да се откажеме од згрижувањето, но лесно е да се каже! Откако го посвоиме нашето совршено девојче во 2016 година, не знаевме дека набрзо нашите срца ќе посакаат повторно да се отворат и тоа за дете со хендикеп за кое слушнавме на социјалните мрежи. На нашата локална Facebook страница постојано имаше објави во кои се бараше место за ова дете. Постот гласеше: „Дете чека на болница два и пол месеци, не може да најде сместување, нема бутни коски и се смета за медицински ранлив пациент. Од болницата велат дека за неколку дена ќе мора да го испишат од болница поради недостиг на место.“
Веднаш замолив за повеќе информации, но откако ги слушнав неговите медицински потреби, одлучивме дека е премногу за нас, бидејќи веќе имавме три деца во нашиот дом. Некој друг ќе интервенира, сигурна бев дека ќе се случи тоа. Следниот ден друга објава ми помина пред очи, а потоа и други во деновите кои следуваа – сите од различни луѓе кои го апелираа истото нешто: „На ова бебе му треба дом денес, а нема ниту еден за него“. Сега беше време, сакав детали. Добрите, лошите и најлошите. Какви се прогнозите? Зошто да го направиме ова? Дали можам да го направам ова? На хартија, ништо не звучеше добро, од болницата немале видено ништо слично на него. Рекоа дека нема да оди, дека можеби има фетален алкохолен синдром, но дека му е потребен дом, ДЕНЕС.
Откако ја завршиле неопходната документација, Челзи и сопругот го одвеле својот син дома. Останатите деца веднаш го прифатиле.
Тие се менуваа кој да го подржи, ме молеа да остане засекогаш и се караа во чија соба да спие. Моите деца кои имаа 5 и 7 години не гледа физички хендикеп, туку гледаа нивен брат.
Секој од докторите даваше своја прогноза. Еден од нив рече дека ќе мора да користи инвалидска количка цел живот, друг предложи операција, друг сподели дека имал сличен пациент кој сега игра фудбал на свој начин. Колку и да беше конфузно сето тоа, ништо од тоа не беше важно. Меѓу сите тие лекарски посети, ние се заљубивме во ова дете, нашата посветеност се зголеми, нашите срца се отворија. Тој не беше само дете со медицински потреби на кое му треба престој, тој беше наш син.
Родителите толку многу го засакале малото момче, што не се колебале како да одговорат кога социјалните работници ги прашале дали ќе го посвојат. Нивниот одговор бил ДА.
Откако го посвоивме, тој започна да лази поинаку, кренат на неговите стапала, користејќи ги рацете за баланс. Потоа започна да стои без ничија помош. Беше решен да прави сè што прават неговите врсници. Научи да вози тротинет, да оди со помош на помагало, да се качува по скали и да се адаптира во свет кој не е создаден за него.
По 2-риот роденден, Чарли се исправи и без помагало направи 6 чекори. Тоа се 6 чекори без половина од неговите нозе. Тоа е 6 чекори повеќе отколку што се прогнозираше дека ќе направи. Тие 6 чекори беа првите од уште многу други и сите стравови што ги имавме за неговата иднина веднаш исчезнаа. Тој ни покажа што можат да направат љубовта, посветеноста и одлучноста за едно дете. Исто така, научивме дека никогаш не треба една личност да се оценува според хендикепот.
Денес Чарли сè уште има 2 години. Обожава да јаде хотдог со кечап, да игра надвор со другарчињата и полека, но сигурно, учи да оди. Не се сомневам дека ќе научи и не само тоа. Тој ќе трча и ќе игра фудбал и ќе прави сè што ќе посака. Знам дека ќе има уште препреки кои ќе треба да ги надмине во иднина, но засега тој е моето мало слатко чувствително момче кое оди на раце, кое вози тротинет подобро од кој било врсник, кој ја сака мама и кој ги надмина сите прогнози кои му беа поставени.
Ги охрабрувам родителите на децата со телесен недостаток да разговараат со нив за нивниот хендикеп. Зборувајте им колку се посебни и дека не треба да бидат третирани поразлично од другите само затоа што другите не се однесуваат како нив. Кога луѓето зјапаат и покажуваат со прст, го користам тоа време за да ги образовам. Откако ќе им одговорам на прашањата и ќе позборуваат со Чарли, сфаќаат дека тој не може да биде покул од она што е иако нема бутни коски. Чарли ги руши стереотипите на луѓето за лицата со хендикеп.
