Таткото на Надица, која загина во „Пулс“, ја сподели последна снимка од неа: „Ја чекам во соништата – таму каде што не гори“
Александар Наунов никогаш нема да ја преболи смртта на неговата ќерка, која животот го загуби во пожарот во Кочани.
Скршениот татко ја сподели последната снимка од 17-годишната Надица, снимена со безбедносната камера од нивниот дом, а сподели и порака која го крши срцето.
На видеото, Надица ја заклучува вратата од домот и се упатува на концертот на ДНК во дискотеката „Пулс“.
Последното затворање на вратата
Тоа беше обично затворање на врата…
Но, за мене – тоа беше последниот здив на мојот свет.
Моето дете, мојата Надица, ја затвори вратата со насмевка,
а јас не знаев дека зад неа ќе остане нејзиниот живот,
заробен во пламен, во неправда, во тишина што нема крај.
Наместо да ја чекам со внуци во прегратка,
јас ја чекам во соништата – таму каде што не гори.
Наместо нејзиниот глас, слушам ехо од болка,
наместо чекори по ходникот – тишина што ме гуши.
Помина време, но не и мојата болка.
Надица, ти остана вечна во моето срце,
во секоја свеќа што ја палам, во секоја солза што не престанува.
Твоето име ми е молитва, твојот лик – вечна светлина.
И додека светот заборава, јас ќе живеам за да те паметам.
Животите на Александар, неговата сопруга Габриела и малата ќерка Ангела се тотално поразлични по загубата на Надица. Тие постојано се дел од секој „Марш за ангелите“, барајќи правда за сите згаснати млади животи.
Пред околу три месеци, Александар напиша трогателен текст за својата сакана ќерка.
62 деца замолкнаа засекогаш
Во една ноќ, полна со музика, смеа и младост, 62 млади животи беа украдени.
Моето дете беше таму… и никогаш не се врати дома.
Го задуши истиот воздух што требаше да му дава живот — јаглерод моноксид, отров што го исполни просторот каде што требаше да има радост.
Тоа не беше судбина. Не беше несреќа.
Беше резултат на немарност, алчност и трул систем кој не ја штити младоста.
Ниту едно дете не треба да плати со живот затоа што некој штедел на безбедност.
Сега останавме ние — родителите со празни соби и прекинати соништа.
Останавме со болка што нема лек.
И со едно прашање што ќе го поставуваме до последниот здив:
Зошто никој не ги заштити нашите деца?
Запомнете ги нивните имиња. Запомнете ја оваа ноќ.
Болката што ја чувствуваме денес — утре може да биде нечии туѓи солзи.
Никој не е безбеден додека молчиме.
