Една слика, илјада зборови: Мајка сподели фотографија од моментот кога нејзината мала ќерка се грижи за помалото братче болно од рак
Мајка објави трогателнa фотографиja која ја покажува реалноста на ракот кај децата, за да ја истакне важноста на семејството во кризни периоди.
Кејтлин Бурџ допре до срцата на илјадници лица од целиот свет споделувајќи еден од моментите во кои нејзината 5-годишна ќерка се грижи за 4-годишното братче кое страда од леукемија.
На фотографијата направена во јануари, малата Обри нежно го гали по грбот Бекет, кој стои над веце-школка затоа што се чувствува лошо како резултат на хемотерапијата.
Бекет ја добил страшната дијагноза пред 18 месеци. По долги денови поминати во болница, кога се вратил дома, Обри интуитивно започнала интензивно да се грижи за него.
„Се вративме дома на денот на нејзиниот роденден и тоа беше првиот пат кога го виде по дијагнозата. Тој беше многу ситен, не можеше да оди и имаше изгубено многу тежина. Сето тоа ѝ беше чудно. Не знаевме точно како да се справиме со ситуацијата и дали сакаме таа да знае што се случува. Обри се обидуваше да сфати зошто тој не сака да си игра, бидејќи тоа не наликуваше на него. Се прашуваше зошто спие цело време и зошто му е потребна помош во тоалетот. Таа не знаеше што се случува, но од искуство знаеше дека кога нејзе ѝ беше лошо, дека ја триевме по грбот и ѝ помагавме да го надмине тоа. Таа го галеше по грбот и му велеше дека сè ќе биде во ред, му го изми лицето и рацете. Веднаш потоа, таа го однесе во дневната соба и го легна на каучот. Ме праша дали да го исчисти тоалетот, но јас ѝ кажав да остави дека тоа не е нејзина работа. Самостојно помага и се труди сè што тој ќе допре да биде чисто. Таа ни е како уште еден пар очи“ – раскажа Кејтлин.
Од јануари, кога била направена фотографијата, па досега, Бекет напредува многу добро, но лекувањето на малото момче ќе продолжи уште две години. На Facebook страницата посветена на Бекет, мајката напиша:
Едно нешто што не ти го кажуваат за ракот кај децата е тоа што го засегнува целото семејство. На некои од вас, ова им е тешко да го гледаат или читаат. Моите две деца, родени на растојание од 15 месеци, преминаа од играње заедно на училиште и дома до седење заедно во ладни болници. Мојата ќерка, која тогаш имаше 4 години, го гледаше своето братче како оди од амбуланта до оддел за интензивна нега. Таа гледаше дузина доктори како ставаат маска на неговото лице, го прободуваат со игли и му вбризгуваат дузина лекарства низ телото додека тој лежеше беспомошно. Таа не знаеше што се случува. Само знаеше дека нешто не е во ред со нејзиното братче, нејзиниот најдобар другар.
Месец дена откако беше пуштен од болница, таа го гледаше како се мачи да оди и игра. Живото и енергично момче кое таа го знаеше сега беше тивко, болно и поспано мало момче. Таа не разбираше како тој одеше претходно, а сега не можеше ниту да стои без помош. Зошто ја земавме неговата сестра со нас и зошто требаше да го гледа сето ова на мала возраст? На децата им треба поддршка и блискост и не треба да бидат чувани на дистанца од личност која е болна. Таа помина доста време до него во бањата додека му беше лошо. Таа остана до него. Таа го поддржуваше и се грижеше за него, без оглед на ситуацијата. До денес, тие се поблиски. Таа секогаш се грижи за него.
Повраќање помеѓу игрите. Будење за повраќање. Стоеше покрај нејзиното братче и го галеше по грбот додека му беше лошо. Од 13 на 9 килограми. Ова е ракот кај децата.
Септември е месец за подигнување на свеста за ракот кај децата.
